زرتشت

اهورا مزدا با گروه امشاسپندان و ایزدان یک سلطنت مینوی و روحانی که انرا خشترا گویند اراسته.انچه در عالم بالا و پایین موجود است در تحت حمایت یکی از کارگزاران و گماشتگان ایزدی قرار داده شده است.پاسبانی اسمان و خورشید و ماه و ستارگان و فروغ بی پایان(انیران) و هوا و باد و زمین و اب و گیاه و چارپایان و اتش و فلز و غیره هر یک سپرده به فرشته مخصوصی است و نیز در باطن هر یک از موجودات ایزدی,روحی از عالم مینوی که موسوم است به فروهر به ودیعه گذاشته شده است:

دل هر ذره را که بشکافی افتابیش در درون یابی

این پادشاه حقیقی در عین انکه در همه جا هست در بارگاه قدس که انرا گروثمان یعنی خانه ستایش گویند,مقام دارد.بخصوصه نظم و نسق در این سلطنت معنوی جالب دقت است.هیچ چیز در عالم خودسر وبیرون از دایره حکم ایزدی نیست.

برخلاف ادیان سامی{یهود-مسیح-اسلام},مزدیسنا از زندگانی مجلل روگردان نیست.زندگانی نیک و شریف است و جهان و انچه در اوست مقدس است.خوشی و خرمی برای نوع بشر,موهبت ایزدی است و از انها نباید خود را محروم ساخت.فقر و مسکنت,کرده اهریمنی است. به امید پاداش اخروی چشم از نعمتهای دنیوی نباید پوشید.پریشانی و ذلت در این جهان مایه ابرو و اعتبار از برای جهان دیگر نخواهد شد و در روز واپسین,مزد و پاداش به کسی بخشیده خواهد شد که از پرتو کوشش خویش,زمین را اباد و مردم را شاد میسازد.خانه خلدبرین در گرو حسن عمل بندگان است.

انکس که از پرتو کار و کوشش خویش,مایه خوشی و اسایش دیگران را فراهم اورد,خود نیز از کار و کوشش دیگران بهره مند گشته و در خوشی و اسایش خواهد بود.نظر به همین اصول است که غالبا در کتب دانشمندان و مستشرقین میخوانیم که مزدیسنا دینی است موافق اصول زندگانی عصر حاضر.

د اوستا مکررا به فقراتی برمیخوریم که ثروت و خانواده بزرگ و خانه اباد و فرزندان فراوان و اسب گردونه و گله و رمه و مزارع حاصلخیز و حتی غذاهای گوناگون ارزو شده است.در مزدیسنا زندگانی حقیر شمرده نشده است و خوشی اینده را شرط بدبختی کنون ندانسته و باید به تمام لذایذ دنیوی اقبال نمود و در نهایت انچه را که از ان فایده و سودی میرسد دوستار و خواستار بود. همچنین انچه را که ممکن است از ان ضرری رسد و انچه را که مایه رنج و گرفتاری و اندوه است,دشمن بود و برای نابود کردنش کوشش باید.

بنابر این منطقی است که در مزدیسنا اسمان و زمین وستاره و خورشید و ماه و فلز و گیاه و چارپایان و ....... مقدس و معزز باشد و به فرشتگان موکل هر یک از انها نماز و ستایش برده شود.

در مزدیسنا ,از طرفی به گروه پروردگاران دروغ باطله خورده که جملگی از شیاطین فریفتار خوانده شده اند و از طرف دیگر ,اساس توحید چنان محکم است که کسی را مجال تصور شریک ومانندی از برای مزدااهورا افریدگار یگانه باقی نمانده است.اوست افریننده یکتای بی اغاز و بی انجام.انچه بوده از اوست و انچه خواهد بود از اوست.

برای انکه مزدا مورد اعتراض واقع نشود که"خدایا فتنه را تو می افرینی و یااز ترس تو نمیتوانم کاری انجام دهم"مزدا در مقابل مخلوقات نیک که به منزله فرزندان او هستند, نمیتواند پارادوکس داشته باشد و خالق کلیه درد ها و اسیب ها هم باشد و انسان را در طی زندگانی گاهی اسیر حوادث ناگوار طبیعت و گاهی گرفتار چنگال درنده جانوران درنده و زهر حشرات موذی و بسا دچار اندوه و فقر و ناخوشی و بالاخره به مرگ دچار سازد.بنابراین انچه زشت و زیان اور است ,به خرد خبیث یا اهریمن نسبت داده شده است.البته درباب پیمان و قرار با دروغ پرست در مهریشت فقره 2 داریم:"اهوامزدا گفت:ای اسپنتمان زرتشت.تو نباید که عهد و پیمان بشکنی.نه ان عهدی که تو با یک دروغ پرست بستی و نه ان عهدی که تو با یک راستی پرست بستی.چه معاهده با هر دو درست است.خواه موحد باشد خواه مشرک".

انسان را اهورا مزدا از روی صور روحانی عالم پاک فروهر(فروشی)بیافرید و او را پاک و بی الایش ساخت. اوصاف رذیله که ایینه ضمیر انسان را کدر کرده یا وی را به افات و مصیبتها دچار نموده از اثر وسوسه و ضربت اهریمن نابکار است.

ولی ان جنبه ایزدی و ان روح عالم مینوی که گفتیم فروهر نام دارد و در باطن وی به ودیعه گذاشته شده.گرد الایش به خود نپذیرفته.پس از جداشدن روان از کالبد دگر باره بسوی عالم بالا از همانجایی که فرود امده بازمیگردد.

انسان در مراحل زندگانی با فرشته نیکی و با دیو پلیدی همسفر میگردد.یکی کوشاست که او را به سرمنزل مقصود رساند و ان دگر ساعی است که وی را از راه راست بدر برده و از کاروان سعادت دور نماید.

انسان در این میان باید با عزم و اراده استوار بکوشد که دیو فتنه در او رخنه نیابد و اقلیم وجودش به تصرف اهریمن بدخواه نیفتد.

تمام صفحات اوستا نمودار میادین جنگ خوبی و بدیست.هماره مشخصه هایی چون راستی و درستی و دلیری و رادمردی و دادگری و کوشش در مقابل دروغ و فریب و ترس ورشک وستم وتن پروری صف کشیده و در زد و خورد هستند و تا جهان پایدار است این ستیزه برقرار می باشد.

پروردگار مهربان از برای پیروزی انسانها در این میدان کارزار پیغمبر و تعلیماتی فرستاده و به واسطه ایین راستین اسلحه مهلکی بر ضد جنود دروغ بدست انسان داد.

نظر به انکه در مزدیسنا بدبینی و ناامیدی راه ندارد, انسان را به فتح و ظفر مطمئن ساخته اند و بالاخره در سرانجام, از ظهور سوشیانس {موعود مزدیسنا} شکست جنود اهریمن و نابود گشتن ان وعده داده شده است.چنانکه در زامیاد یشت اوستا (فقرات88-96)میگوید:"پس از ظهور سوشیانس ,گیتی پر از عدل و حکمت گردد.سعادت روی اورد.پندار نیک و گفتار نیک و کردار نیک ظفر یابد.جهان از دروغ پاک شود و خشم نابود گردد.راستی به دروغ چیره گردد.منش ناپاک از منش پاک شکست بیند.امشاسپندان خرداد و امرداد, دیوهای گرسنگی و تشنگی را بر اندازند.اهریمن بگریزد.".

مزدیسنا

کلمه یسنا صفت است یعنی پرستنده مزدا.در مقابل دیویسناست که پرستنده پروردگار باطل است.در اوستا دیویسنان غالبا برای تورانیان امده است و بسا با دروغ پرستنده یکجا استعمال شده.

در هر کجای اوستاکه کلمه دیو امده از ان پروردگاران باطل یا گروه شیاطین یا مردمان مشرک و مفسد اراده شده است.غالبا دیوها با جادوان و پری ها یکجا ذکر شده اند که همه از گمراه کنندگانند.دیو انچنانکه در داستانهای ملی ماست و غالبا در شاهنامه به ان برمیخوریم به مرور زمان ان هیئت عجیب به انها بسته شده و غولهای مهیبی گشته اند.

از خود اوستا برمی اید که در عهد تدوین اوستا هنوز اهالی مازندران و گیلان یا قسمتی از انها به همان کیش قدیم اریایی خود باقی بوده و به گروهی از پروردگاران یا دیوها اعتقاد داشته اند.چه در اوستا دیوهای مازندران و دروغ پرستان دیلم یاد شده.

پس از ظهور پاک پیامبر ایرانی خدای یگانه به اهورامزدا موسوم شدو گروه پروردگاران عهد قدیم یا دیوها از گمراه کنندگان و شیاطین خوانده شده اند ولی کلمه دیو نزد کلیه اقوام هند و اروپایی به استثنای ایران همان معنی خود را حفظ کرده و دوا((deva در نزد هندوان تا به امروز به معنی خداست و در سانسکریت به معنی فروغ و روشنایی امده است.

چنانکه زئوس(zeusکه اسم خدای بزرگ یونانیان بوده و دئوس(deus)لاتینی که در فرانسه دییو(dieu)گویند جملگی یک کلمه است.

{عجیب انجاست که هندوان کلمه دیوانه را از فارسی گرفته و به همان معنی که ما استعمال میکنیم.استعمال میکنند.غافل از انکه این دشنام را از نام پروردگار انان ساخته ایم.}

در اوستا غالبا دیوها یا پیشوایان مذهبی که کرپان ها و کوی ها باشند.یکجا اورده شده اند. کوی ها و کرپان ها دو طبقه از پیشوایان مذهبی کیش اریایی قدیم بودند که مراسم دینی دیو ها را بجای میاوردند و زرتشت مکررا در اوستا از انان شکایت میکند که اسباب گمراهی مردم میباشند و به واسطه تعلیمات دروغین خویش انان را میفریبند.

اما لازم است در مورد پری ها مختصری متذکر شوم که:"پری در اوستا جنس مونث جادو است که از طرف اهریمن گماشته شده تا مزدیسنان را از راه راست منحرف سازد و از اعمال نیک بازدارد.چنانکه یک پری موسوم به خنه ثئپتی.گرشاسب را بفریفت. همچنین این پری ها در جزو لشکر اهریمن بر ضد زمین و گیاه و اب و ستوران و اتش درکارند.همین پری ها هستند که به شکل ستارگان دنباله دار با تیشتر-فرشته باران-در ستیزه و رزم اند تا تیشتر را از بارندگی بازدارند و زمین را از خشکسالی ویران کنند."

آخرین مطالب

نمایش سایر مطالب قبلی

برای چت کردن لطفا وارد سایت شوید

زرتشت

زرتشت

آخرین مطالب

پیوند های وبلاگ

این وبلاگ به وسیله شبکه اجتماعی گوهردشت (گگلی) ایجاد شده است, ورود به گوهردشت