سالروز خاموشی فروغ

امروز 24 بهمن سالروز خاموشی فروغ فرخزاد است. یه یاد او شعر پنجره

يك پنجره براي ديدن
يك پنجره براي شنيدن

يك پنجره كه مثل حلقه ي چاهي

در انتهاي خود به قلب زمين مي رسد

و باز مي شود بسوي وسعت اين مهرباني مكرر آبي رنگ

يك پنجره كه دست هاي كوچك تنهايي را

از بخشش شبانه ي عطر ستاره هاي كريم

سرشار مي كند.

و مي شود از آنجا

خورشيد را به غربت گل هاي شمعداني مهمان كرد

يك پنجره براي من كافيست.

من از ديار عروسك ها مي آيم

از زير سايه هاي درختان كاغذي

در باغ يك كتاب مصور

از فصل هاي خشك تجربه هاي عقيم دوستي و عشق

در كوچه هاي خاكي معصوميت

از سال هاي رشد حروف پريده رنگ الفبا

در پشت ميزهاي مدرسه ي مسلول

از لحظه اي كه بچه ها توانستند

بر روي تخته حرف ،سنگ ، را بنويسند

و سارهاي سراسيمه از درخت كهنسال پر زدند.

من از ميان ريشه هاي گياهان گوشتخوار مي آيم

و مغز من هنوز

لبريز از صداي وحشت پروانه اي ست كه او را

در دفتري به سنجاقي

مصلوب كرده بودند.

وقتي كه اعتماد من از ريسمان سست عدالت آويزان بود

و در تمام شهر

قلب چراغ هاي مرا تكه تكه مي كردند.

وقتي كه چشم هاي كودكانه ي عشق مرا

با دستمال تيره ي قانون مي بستند

و از شقيقه هاي مضطرب آرزوي من

فواره هاي خون به بيرون مي پاشيد

وقتي كه زندگي من ديگر

چيزي نبود، هيچ چيز بجز تيك تاك ساعت ديواري

دريافتم، بايد. بايد. بايد.

ديوانه وار دوست بدارم.

يك پنجره براي من كافيست

يك پنجره به لحظه ي آگاهي و نگاه و سكوت

اكنون نهال گردو

آنقدر قد كشيده كه ديوار را براي برگ هاي جوانش

معني كند

از آينه بپرس

نام نجات دهنده ات را

آيا زمين كه زير پاي تو مي لرزد

تنهاتر از تو نيست؟

پيغمبران، رسالت ويراني را

با خود به قرن ما آوردند

اين انفجارهاي پياپي،

و ابرهاي مسموم،

آيا طنين آيه هاي مقدس هستند؟

اي دوست، اي برادر، اي همخون

وقتي به ماه رسيدي

تاريخ قتل عام گل ها را بنويس.

هميشه خواب ها

از ارتفاع ساده لوحي خود پرت مي شوند و مي ميرند

من شبدر چهارپري را مي بويم

كه روي گور مفاهيم كهنه روييده ست

آيا زني كه در كفن انتظار و عصمت خود خاك شد جواني من بود؟

آيا دوباره من از پله هاي كنجكاوي خود بالا خواهم رفت

تا به خداي خوب، كه در پشت بام خانه قدم مي زند سلام بگويم؟

حس مي كنم كه وقت گذشته ست

حس مي كنم كه ،لحظه، سهم من از برگ هاي تاريخ است

حس مي كنم كه ميز فاصله ي كاذبي ست در ميان گيسوان من و دست هاي

اين غريبه ي غمگين

حرفي به من بزن

آيا كسي كه مهرباني يك جسم زنده را بتو مي بخشد

جز درك حس زنده بودن از تو چه مي خواهد؟

حرفي به من بزن

من در پناه پنجره ام

با آفتاب رابطه دارم.

یکشنبه 24 بهمن 1389 - 6:24:08 PM