سوال شرعی

به نام اهورامزدا چندی پیش یکی از دوستان پرسیده بودند: آیا یک زرتشتی و یک مسلمان می توانند با هم ازدواج کنند؟ از چند دیدگاه می توان این پرسش را بررسی کرد: از دیدگاه دین اسلام (و بطور کلی ادیان سامی) یک فرد مسلمان یا مسیحی یا یهودی تنها با هم دین خود می تواند ازدواج کند؛ حال اینکه زبان و فرهنگ انها با هم متفاوت باشد هیچ اهمیتی ندارد؛ همچنین موارد دیگری نیز برای ازدواج وجود دارد. برای نمونه یک مورد نفقه و مهریه است که هر مرد بایستی به زن پرداخت کند و همان دستمزد زن برای نگهداری از فرزندان و شیر دادن به انها و انجام دادن کارهای خانه است. خواهش می کنم که دوستان توجه کنید یک زن از همسر خود دستمزد می گیرد چون که او در خانواده تنها نقش یک کارگر را دارد. مورد دیگری که بسیار هم مهم است خواندن صیغه ی عقد توسط یک روحانی و فقیه در برابر دریافت پول است که اگر اینکار انجام نشود ازدواجی در کار نبوده و پیوند زن و مرد نا مشروع و حرام است و رابطه ی جنسی انها نیز، گناه است و زنای به نفس بشمار می اید که از گناهان کبیره بوده و مجازات ان سنگسار برای مرد و زن می باشد. (ماده 102 قانون حدود جمهوری اسلامی ایران) بدین صورت که اگر فرد گناه کار مرد باشد تا کمر و اگر زن باشد تا سینه در گودالی دفن می کنند و پس از قرائت حکم حاکم شرع، او را سنگباران می سازند. قانون شریعت حتی نوع سنگ ها را تعیین کرده است: سنگ نیا ید خیلی کوچک یا خیلی بزرگ باشد به نوعی که قربانی تا آنجا که ممکن است زجر بکشد (ما ده 104). این مجازات بر خلاف مجازات های دیگر نه در زندانهای دربسته بلکه در اماکن عمومی انجام می شود و برای اجرای خود افراد عادی را بصورت شکنجه گــــــــر در می آورد. تنها یک لحظه بیاندیشید که میلیون ها نفر زن ومردی که در کشورهای غربی و در سرتاسر دنیای اسپانیائی زبان بدون ازدواج با هم زندگی می کنند بخواهند مسلمان شوند چه فاجعه ای رخ می دهد؟ (دینی که مرز و قوم و ملیت نمی شناسد!!!!!!!!!) و هزاران مورد دیگر که از قوانین و شریعت ادیان سامی می باشد. حال در اینجا این رشته از سخن را رها کرده و به سراغ گاتاها و سخنان زرتشت می رویم. دوستان توجه داشته باشند که در اندیشه های زرتشت پاک چیزی بنام قانون دین جایی ندارد و اساس بینش او را ازادی و ازادگی و خردگرایی تشکیل می دهد. در اندیشه های اشوزرتشت چیزی بنام سنت و تشریفات دینی و قومی جایی ندارد؛ بلکه او خود را اموزگار دین می نامد. دین از واژه ی پهلوی دینا به چم نیروی تمیز خوب از بد می اید که با واژه ی وجدان در زبان پارسی این همان است؛ اما باید این را پرسید که ایا زرتشت امده تا نیک و بد را بما نشان دهد؟ هرگز, بلکه زرتشت امده تا راه تشخیص نیک از بد را بما نشان دهد و وجدان های خفته ی ما را بیدار سازد و این خود انسان است که باید با خرد و بینش و بدستیاری دین درون خود خوب را از بد تمیز دهد و این درست وارونه ی ادیان سامی است. در این ادیان خوب و بد از پیش توسط الله و یهوه و رسولانشان تعیین شده است و نیازی نیست که انسان بیاندیشد و خود خوب را از بد بشناسد بلکه باید به امرالله گردن نهد و هیچ گونه ازادی در گزینش ندارد. ایه ی سی و هفتم از سوره ی احزاب خود بیانگر این موضوع است که می فرماید: هیچ زن و مرد مسلمان را در کاری که خدا و رسولش حکم کنند اختیاری نیست !! و هر کس نافرمانی خدا و رسول کند دانسته به گمراهی سخت افتاده است . و اینست که یک مسلمان را هرگز نمی توان ایرانی نامید و وارونه ی ان، زیرا ایران از واژه ی ایر به چم ازادی می اید و پسوند ان پسوند نسبت است و ایرانی به چم ازاده است. پس تا اینجا دانستیم که زرتشت چیزی بنام قانون دین را نمی پذیرد و پر اشکار است که درباره ی ازدواج هم قانونی ندارد. اما زرتشت در بند3 هات 53 گاتاها به دختر خود پوروچیستا (به چم پر از دانش) می گوید: ای پوروچیستا هچتسپی سپیتمانی ! ای جوان ترین دختر زرتشت ! مزدا ان کس را که به منش نیک و اشا سخت باور است ( جاماسب ) به انبازی زندگی به تو می بخشد. پس با خرد خود همپرسگی کن و با یاری سپندارمذ (عشق پاک) ، نیک اگاهی خود را بورز. پوروچیستا در پاسخ می گوید: بی گمان من او را که برای همکاران و خویشاوندان به پدری و سروری گمارده شده است، بر خواهم گزید و بدو مهر خواهم ورزید، بشود که در زندگانی، فروغ منش نیک بر من بتابد و اشون زنی باشم در میان اشونان و مزدا اهورا همواره اموزشهای دین نیک را به من ارزانی دارد. در بند 5 همین هات زرتشت باز می گوید: سخنانی می گویم دوشیزگان شوی گزین را و شما دو تن (پوروچیستا و جاماسب) را نیز اندرز می دهم. پندم را با اندیشه بشنوید و بدرستی به یاد بسپارید و با دین خویش در یابید و بکار بندید. بر هر یک از شماست که در پرتو منش نیک، در راه اشا از دیگری پیشی گیرد. بی گمان این برای وی پاداش نیکی است. بند 6 ای مردان و ای زنان ! این را براستی در یابید که دروج (دروغ) در این زندگی فریبنده است. دروج را از پیشرفت و گسترش باز دارید و پیوند خویشتن را از ان بگسلید. شادی بدست امده در کورسوی تباهکاران، اندوه مایه ای است. بدین سان دروندان تباه کننده ی راستی ، زندگی مینوی خویش را نابود می کنند. بند 7 تا بدان هنگام که دل و جان شما سرشار از شور و مهر است و با یکدیگر می جوشید ؛ خواه در فراخی، خواه در تنگی؛ از پاداش مگه (یاران زرتشت) برخوردار خواهید بود. اما اگر مینو (از واژه ی من به چم اندیشه و این همان با واژه ی منش در زبان پارسی) ی دروند بر شما دست یابد و انگاه از مگه روی بر تابید، سرانجام بانگ وای و دریغ بر خواهید اورد. بند 8 اینچنین همه ی دژ کرداران فریب می خورند و با ریشخند همگان، خروش بر می اورند و دچار گزند و شکست می شوند. اما در پرتو کنش فرمانروای نیک، رامش به زنان و مردان در خانمانها و روستاها باز میگردد. بشود که فریفتاری؛ این زنجیر براستی مرگبار، بر افتد. بشود که ان از همه بزرگتر، شتابان بسوی ما اید. اری دوستان، این خود زن و مرد هستند که بایستی به یارمندی دو داده ی پاک اهورایی؛ خرد و عشق پاک، یار همیشگی زندگی خود را برگزینند و در راستای همین زندگی بهترین ها را برای خود و دیگران خواستار باشند. پاینده باشید.

سه شنبه 26 بهمن 1389 - 4:02:36 PM